In mijn vorige artikel onthulde ik het grootste misverstand dat ik tegenkom bij de fans van authentiek zijn. In dit artikel: het tweede grote misverstand. Niet komend van aanhangers, maar juist veel gehoord onder authenticiteits-sceptici.
Misverstand nummer 2: Als je gaat leren om authentieker te zijn, dan ben je het juist niet meer
Ik zie hier overigens twee aannames in…
Ten eerste klinkt er in door, dat iets aangeleerd wordt als je leert, waardoor je juist afgaat van je bron, je authentieke kern. Bijvoorbeeld: iemand die het vroeger enorm lastig vond om zijn gevoelens te uiten, leert door de jaren heen om dit steeds meer te doen. Omdat hij merkt dat dit meer verbinding met de mensen om hem heen oplevert. Is deze persoon dan meer bij zichzelf gekomen en had hij dit eigenlijk altijd al in zich? Of heeft hij een vaardigheid geleerd die juist anders is dan hij van nature is?
Voor mij is het niet statisch, dat wat je bent. Je ontwikkelt je continue in de relatie met anderen om je heen. Dat wat je leert verandert je ook en wordt weer onderdeel van jou. En soms leer je dingen , die je later toch weer overboord zet.
Interessanter vind ik het tweede dat ik lees in misverstand nummer 2: de aversie tegen het opgelegde streven naar echt zijn. Waar ik overigens volledig bij kan. Op social media probeert iedereen een versie van zichzelf te laten zien die authenticiteit moet suggereren. En een fabrieksbrood ambachtelijk noemen is geregisseerde authenticiteit, en daarmee geen authenticiteit.
Critici suggereren dat het streven naar authentiek zijn eerder onauthentiek maakt. En naarmate we er minder geforceerd naar zoeken, we de authenticiteit juist weer dichter benaderen.
De weerzin richt zich tegen het krampachtige en opgelegde. Wanneer authenticiteit als een doctrine wordt geleefd krijg je onauthentiek gedrag.
Authenticiteit zijn is echter geen doel op zich. Het is een middel. Een route voor trainers bijvoorbeeld om vrijer te trainen. En meer veiligheid en openheid te creëren. Ik wil juist niet de beweging van gedwongen streven naar echt. (Want wanneer ben je dan echt?) Ik wil liever af van de gedwongen beweging naar perfect en goed moeten zijn. Wat meer loskomen van de mal, in plaats van krampachtig schieten in een nieuwe mal.
Eerder bevrijd van onzekerheid en druk om het allemaal goed en foutloos te doen: de eigen angst om niet door de mand te vallen. En van jezelf te mogen zoeken en experimenteren. Uitproberen wanneer het goed voelt.
Authentiek trainen is geen eindpunt of doel, maar een reis. Zoeken wanneer jij traint in flow, in volle synergie met je deelnemers, op gemak met jezelf.
Authenticiteit. Een woord waar ik met een lach over lezen kan. En dat tegelijkertijd de essentie raakt van alles.
Behoor jij tot de sceptici of de omarmers? Hieronder kun je je reactie kwijt!
Gerelateerd artikel: Het grootste misverstand over authentiek zijn (komend van fans)
De weerzin zit hem bij mij inderdaad in de hype. Waar iedereen zich in stort, en het dus een maniertje wordt. Lastig, want op die manier worden een heleboel woorden en begrippen gedevalueerd. Echt authentiek kan ik altijd voelen. (online pas na heen en weer contact). Dat heeft hier mee te maken: http://jacobjanvoerman.nl/onzeker-mooi-je-bent-heel-hard-nodig/
Ha Jacob Jan. Precies, nepheid verpakt in een echt jasje. Daar zit ook weerzin bij mij.
Daarmee wordt ‘echt zijn’ juist een moetjes-mal. Het helpt mij om niet hard te willen streven naar echt. Maar om niet zo keihard te willen streven naar perfect. Want dat is wat ik eerder zie bij trainers, inclusief mijzelf. Dat we ons eerder storten in heel goed/perfect/foutloos willen zijn/niet door de mand willen vallen. (Wat jij volgens mij noemt: ‘onzekere mensen die niet onzeker willen zijn en houvast willen’?).