Het was rond de kerst. Een vader was met zijn twee zoons in het tuincentrum om kerstinkopen te doen. Poepiedruk natuurlijk met deze dagen. Tussen al die shoppende mensen, jinglebells en versierde bomen raakten ze elkaar volledig kwijt. Een korte anekdote over twee zoons die op zoek gingen naar hun vader. En wel op geheel eigen wijze.
De aanpak van zoon 1
Zoon 1 is een extraverte, levendige, en joviale jongen. Hij legt makkelijk contact en is vooral een doener. Wat hij deed toen hij zijn vader kwijt was? Hij sprak gewoon iedereen aan die hij tegenkwam en vroeg: “heeft u mijn vader misschien gezien? Hij ziet er zo en zo uit…”.
En wat deed zoon 2?
Zoon 2 is een echte filosoof. Een sterke denker, analytisch, beschouwend en rustig. Hij dacht na: “er is één ingang en er is één uitgang. Als ik bij de uitgang ga zitten, dan zie ik mijn vader vanzelf wel een keer verschijnen”.
Welke aanpak werkte?
Welke zoon was het meest effectief denk je? Juist. Allebei (of dacht je eerst aan je eigen voorkeursaanpak :)? Beide zoons vonden met gemak hun vader weer terug. Zonder enige stress. Beiden op hun eigen manier. Met behulp van hun eigen wijsheid. En met inzet van eigen kwaliteiten.
Eén klein verhaal, twee grote lessen
Ik hoorde deze anekdote met een glimlach op mijn gezicht aan. Om twee totaal verschillende redenen.
De eerste: met het ontwerpen van een training die bij je past gaat het net zo. Je hebt een scherpe focus nodig, een helder doel. Je wilt je pa terug. Je wilt overbelaste medewerkers nee leren zeggen, zodat ze…(vul maar in). Je wilt selecteurs leren hoe ze echt zicht krijgen op de ware kwaliteiten van een kandidaat, zodat ze … Geef je met verschillende trainers eenzelfde training, dan moet jullie doel hetzelfde zijn. De kwartjes die jullie willen laten vallen. Geef je een training als freelancer, dan moet je met je opdrachtgever absolute overeenstemming hebben over de doelen. Maar de weg ernaar toe, de vorm, kan zo anders zijn per trainer. Net als met de zoons. Twee totaal verschillende wegen, zelfde doel behaald.
Daarom geloof ik niet in dichtgetimmerde vaste draaiboeken. De focus moet haarscherp zijn, maar er moet ruimte zijn voor de inbreng van de trainer van zijn eigen wijsheid en eigen kwaliteiten. Het is namelijk een wereld van verschil voor de deelnemers. Een trainer die zich precies houdt aan de voorgeschreven weg, of een trainer die lekker traint vanuit eigen stijl.
De tweede reden voor mijn glimlach tijdens het luisteren was de manier waarop de vader vertelde over zijn zoons. Over hoe verschillend ze zijn. Geen moment dat hij voelt of zegt tegen één van de twee: “zeg zoon, zou je een volgende keer niet beter ook gewoon….”
Ik vond zijn anekdote liefdevol. Met zoveel zicht op de waarde van beide zoons en hun oplossingen en aanpak.
Kijken we ook zo naar onszelf? Dat vroeg ik mij af. Of kijken we enigszins jaloers naar de rust en analyse van die ene zoon, of juist naar het gemak waarmee de andere zoon contact legt. Naar die warme empathische trainer of die enorm creatieve collega. Omarm je jezelf als trainer, of kijk je naar anderen en denk je: zo wil ik het ook! Ik was een kei in het laatste. Ik wilde alles zijn. Maar hoe heerlijk trainen is het als je je eigen stijl ontwikkelt, al je kwaliteiten benut en jezelf ook echt als een trotse vader omarmt.
Ik wens je een eigen weg en heel veel zelf-trots toe!
Geef een reactie