Ik fietste vanmorgen langs een terrasje. Op weg naar het koele kantoor waar ik nu zit. Om een artikel te schrijven over uien, (jawel). En over de les die ik leerde van een deelnemer. Er zaten twee mensen diep in gesprek. “Je hoort veel andere meningen”, ving ik op. “En dan is het heel lastig om bij jezelf te blijven”.
Ik zette iets verderop, in gedachten verzonken, mijn fiets op slot. Ik herkende wat ze zeiden. De moeilijkheid om op je eigen pad te blijven in het tumult van al die meningen overal. En tegelijkertijd was ik het er ook niet mee eens. Om het gelijk maar lekker ‘meta’ te maken; dit vind ik omdat ik juist veel meningen van anderen heb gehoord.
Ik kom vaak eerder óp mijn eigen pad door al die verhalen, meningen en overtuigingen. Ze helpen mij om die van mijzelf steeds scherper te krijgen. Ik hoor ze aan, vraag door, vind er iets van, twijfel, combineer het met andere informatie, smeed het samen. Zodat het steeds meer van mijzelf wordt. Mijn eigen geloof en overtuiging steeds meer groeit. Een soort rollende golf die eindigt in een eurekagevoel ‘Ja, zo zit het!’ Een visie die geboren wordt. Het horen van verschillende meningen, het kijken vanuit alle verschillende invalshoeken. Het is mijn tweede natuur.
Mijn talenten kwijt
Zo voelde het echter niet altijd. Vroeger dacht ik dat dit een zwakte was. Altijd maar die verschillende kanten bekijken en zien. Je niet direct uitgesproken uitspreken vond ik grijs. Een visonair heeft een sterke mening, en zet deze stevig en uitvergroot neer. Zendt spraakmakende kritieken naar de krant. Windt zich als eerste op over grote wezenlijke dingen in vergaderingen. En ik stelde gewoon veel vragen. Want enerzijds zus, en anderzijds zo.
Zo terugkijkend was ik mijn natuurlijke talenten wat kwijt. Ik geniet nu voluit van mijn eigen nieuwsgierigheid, mijn eeuwige vragen, het kijken naar alle kanten. In mijn interviewserie bijvoorbeeld, samen met 12 totaal verschillende experts. Ik gebruik en benut het en heb er ontzettend veel plezier in.
Van kwijt zijn naar kwijt kunnen
Hierboven heb ik één talentje onder de loep genomen. En hoe meer ik al die verschillende kanten helder zie, én ze vervolgens ook echt waardeer en omarm, (zonder zelfkritiek die de boel weer degradeert), en ze kwijt kan in mijn werk, hoe lekkerder ik train. Het verwondert mij steeds weer wat er dan gebeuren kan bij deelnemers. Het vertrouwen om enge dingen toch te doen. Het doet me sterk denken aan een uitspraak tijdens één van mijn interviews, in gesprek met Rob Groen: “Als je jezelf accepteert zoals je bent. Dan accepteren anderen jou eerder. En zullen zij zichzelf ook makkelijker accepteren.”
Mijn visie werd weer sterker: belangrijk is dat je authentiek bent, en daarmee de authenticiteit in anderen, zoals je deelnemers, aanraakt en oproept. Dat maakt een training tot een succes.
En dit sluit dan weer mooi aan op het artikel dat ik eigenlijk wilde schrijven: over lessons learned van een deelnemer en mijn verhaal over de ui. Maar die houd je van me tegoed. In mijn volgende nieuwsbrief eind juli. Tot dan!
Geef een reactie